Jarenlang kon bij het NRC Handelsblad worden gereageerd op het “ikje”. Toen stopte de krant er mee en mocht drasties het overnemen. Het draaide lekker totdat ook drasties er eigenlijk mee op wilde houden, maar dat niet durfde te zeggen. Nou, wij zijn de beroerdste niet, dus hier mag het ook hoor. Het ikje van de dag mag door een reageerder (met witregels en in bold) bij de comments op deze post worden geplaatst. En reacties zijn dus welkom.
Categorie: Lachen en Pret
Zwitsers restaurant stelt dragen van honden verplicht
Deze mededeling op de deur van een restaurant fotografeerde ik onlangs ergens in Zwitserland.
Ja maar, onze hond kan zelf lopen? Of: hij wil buiten blijven? Het helpt allemaal niet. En zeg zeker niet dat je helemaal geen hond bij je hebt.
Als je geen hond draagt, dan kom je er hier niet in. We zijn maar ergens anders gaan eten.
Shit van de dag
Kok met zelfkennis?
foto: © 2013 Apiedapie
Joepie, we hebben een paus Maximo!
Als ze weer eens iemand gaat begraven, dan sta ik daar weer, hebben we afgesproken
Eindelijk zon. Ik besluit de boodschappen te combineren met een fietstochtje door Amelisweerd. Diep in gedachten kom ik Utrecht weer binnen en wacht op groen. Als ik mag oversteken blijven de auto’s maar doorrijden.
„Het is groen, ik ben aan de beurt”, roep ik zonder veel effect. Ik waag het erop en zoek een doorgang. Nadat ik met veel moeite de overkant bereik, roept een vrouw uit een van de auto’s: „Toon toch respect, stomme kut!” Ik kijk over mijn schouder. Pas dan vallen me de witte strikjes aan de antennes op en rijdt de laatste wagen van de begrafenisstoet voorbij …
Tot zover het “ikje” van Renate Hilderink, heden verschenen in de NRC. De “Hikjesman” voegde er heden (op drasties) zijn geheel eigen vervolg aan toe:
…. “Ken je je dooie niet ergens anders begraven, eikel!” schreeuw ik, steek mijn vinger op en vervolg mijn weg. Ik hoor achter mij de gierende banden van een auto. De auto heeft zich uit de begrafenisstoet losgemaakt en komt in volle vaart op me af. Ik kan nog net opzij springen.
Maar het portier vliegt open en een woedende vrouw stapt uit. “Je bent een respectloze kut!” roept ze.
“Ja, dat zei u net ook al”, merk ik waardig op en laat er goedmoedig op volgen “toe lief mensje, ga terug in de stoet, ga je man, broer, holmaat, of wat het ook was lekker begraven, en kom dan later eens bij me langs. Drinken we d’r een kop koffie op.”
Ik geef haar mijn kaartje en stap op mijn fiets. Achter me hoor ik zacht snikken. Ik beheers me en rijd door, want dit hikje zou anders echt te lang worden.
Ik moet namelijk ook nog beschrijven dat ik door al dat gedoe wel mijn lekkere Amelisweerdgevoelens kwijt was. En er thuis achter kwam dat ik mijn volle boodschappentas ergens had laten liggen. En dat die vrouw diezelfde avond nog bij me langs kwam en dat ze de tas bij zich had! Dat we samen nog een fles cognac hebben leeggedronken en gegierd hebben van het lachen.
Als ze weer eens iemand gaat begraven, dan sta ik daar weer, hebben we afgesproken.
Oh wat was dat toch leuk dat drasties koppenspel
Ranglijst 11 september 2013
1. Apiedapie, Luvienna, Ilona (21)
4. Letterzetter (18)
5. Goedhart (16)
6. Indra (15)
7. Otto (14)
8. De Schrijvende Rechter (13)
9. Miep (11)
10. Maarten (10)
11. [gemodereerd] (9)
12. Witte, lummel (8)
14. Flip (7)
15. JaJu, weeromstuit (6)
17. riverside blues, NaamNomName, Arjan, denachtzelve (5)
21. Emma, Fladder, Ad Hok (4)
24. Willem®, Hagenaar, Ningbootje, Bertje (3)
28. Frans H., Afzender, Marianne (2)
31. crt, Pimm’s, NJ, Ween, Linksbuiten, JdW, Lulletje Rozenwater, Yich, Voor de vuist, Redbone, mk, Keessie, Ome L., drasties, Assepoetser, Pinocchio, Fleurop, Lidy, The Swinging Cats, Fyffes (1)
51. iedereen die nog niet gewonnen heeft of – erger – nog niet heeft meegedaan (0)
De dagelijkse koppenwedstrijd van drasties, waarbij reageerders een originele kop bij een foto bedenken, was een ongekend succes. Humor, creativiteit, competitie, elkaar aftroeven, en na afloop zeuren over de scheidsrechter, het zit allemaal in de mens. Vroeger gingen we daarvoor voetballen, of desnoods klaverjassen of een avondje risken. Nu doen we het thuis via pc of tablet of onderweg via de smartphone.
De eerste inning werd op 12 december 2012 afgerond. Koppenkoning was Apiedapie, goede tweede Ad Hok. Ilona was First Lady met een derde plaats. Zie de uitslag en de regels van het spel hier. De tweede inning ging van start op 13 december 2012. Het nieuwe spel bood nieuwe kansen voor hen die niet wonnen. Het spel zorgde opnieuw voor zinderende spanning en klantenbinding.
Het zogenaamde “turfaapje” hield getrouw en tegen een hongerloontje de stand bij. Hij voorzag de dagelijkse ontwikkelingen van olijke commentaren, feliciteerde winnaars en moedigde losers aan. Bij discussies fungeerde hij als verbindingsman tussen publiek en Integriteitscommissie. Bovendien archiveerde hij alle foto’s met hun winnende kopjes in a one-stop shop op dit blog.
Deelnemers aan het koppenspel kwamen ook dit seizoen weer uit Honduras, de Filipijnen, Hongkong, Belgie, Frankrijk, Nederland, Canada, USA, UK (zogenaamd), Griekenland, Almere, Polen, Rusland, Italie, Oostenrijk, Zwitserland, Thailand en wie weet waarvandaan nog meer.
Hierboven dus het overzicht van alle winnende kopjes met alle bijbehorende plaatjes en ook nogeens de naar eer en geweten bijgewerkte ranglijst, maar dat had u al gezien. Tot en met 11 september.
De werkzaamheden van turfaapje – en dus het bijhouden van het klassement – stopten toen de onsympathieke websitemoderator JdeW hem op de site toebeet dat hij niet wist wat het apie nog altijd op drasties deed. Het was Apiedapie namelijk opgevallen dat veel blogs die op drasties verschenen gekopieerd waren van andere sites (iets dat op zich niet ongebruikelijk is in internetland), zonder bronvermelding (al iets minder gebruikelijk in internetland) maar bovendien waren er kleine woordjes in de originele teksten veranderd, vervangen door synoniemen, en waren zelfs reacties van reageerders van elders op drasties herplaatst waarbij de namen van die reageerders vervangen werden door fantasienamen. Zodat het allemaal leek alsof het een origineel verhaal was met echte reacties. Brrrr. Onsmakelijk gedoe. En zelden vertoond, voorzover Apie weet.
Apie merkte hier iets over op en JdeW reageerde als een gebeten hond, zei eerst dat het niet zo was, toen dat hij het allemaal niet zo belangrijk vond, vervolgens dat hij weinig tijd meer had voor de website en heel dringend weg moest. Vanaf dat moment is hij gestopt met het plaatsen van de pseudoblogs en -reacties. En liet de site min of meer over aan de reageerders, trollen en passanten. Als klap op de vuurpijl versperde hij Apiedapie de toegang tot zijn site.
Het zij zo, lekker belangrijk, hij doet zijn best maar (doet hij niet). Het verhaal in ijzingwekkende chronologische volgorde staat elders op dit blog. ’t Is wel lang, dus ga daar niet heen als je geen eten en drinken bij je hebt.
Wat drasties is? Drasties was tot 11 september een veelbezochte Nederlandse website voor Nederlanders en buitenlanders in het buitenland en voor Nederlanders en buitenlanders in Nederland die in Nederland en het buitenland geïnteresseerd zijn. 
Nu is het een keuvelsite voor een handvol overgeblevenen die niet weten waar ze anders heen moeten.
Apie’s Koppen Choice
De eerste inning van de hilarische drastieskoppenwedstrijd is deze week, op de 12e van de 12e, afgesloten. De officiele uitslag staat hier. Bescheiden als ik ben, noem ik de winnaar liever niet. JdW, de onsympathieke eigenaar van drasties, de jury, de Integriteitscommissie, ze hebben allemaal geweldig werk geleverd.
Ik presenteer hier een overzicht van de winnende koppen die mij persoonlijk het meest dierbaar zijn. Ze zijn geselecteerd uit een stuk of vier-, vijfhonderd koppen, ik heb ze er zonder aanzien des persoons uitgepikt, dus ja, ik kom er zelf ook een fiks aantal keren in voor. Logisch in feite, want ik houd van mijn eigen gevoel voor humor. En ik ben ook een drommels grappig kereltje. Tranen in de ogen soms. Van die koppen van mij.
Maar ook van die andere. Die van De Schrijvende Rechter, Miep, Ilona, Indra, Pimm’s, NaamNomName, Lallende Lummel, Jammerende Jurk, Ad Hok, Bertje, Em, Verplicht Veld, Lulletje Rozenwater, Afzender, Mopperkont, Greet, Weeromstuit, Luvienna, Lidy ….
Veel plezier en geniet van een stukkie scrollen door Apie’s Koppen Choice.
LIEFDE VOOR DE FIETS ZAT ER AL VROEG IN BIJ LARS BOOM – mindere god (Ad Hok)
PIPO LIGT TWINTIG JAAR DOOD IN CARAVAN – JaJu
ZE ZIJN HALAL GESLACHT WANT HET NEKKIE ZIT ER NOG AAN – Greet
Lol en sechs in Bern
Voor zaken ben ik een dagje op bezoek in Bern. De avond voor de meeting check ik in, loop het hotel uit en beland pardoes middenin een klank-en lichtspel op de Bundesplatz. Mooier dan ik dacht. Moderne computeranimaties laten gekke figuurtjes op de gevel van een stadhuis op en neer lopen en gek doen. De vensters van het gebouw klapperen mee. Smaakvolle kitsch. Na het slotapplaus zoek en vind ik een leuk restaurant. Huitres creuses en filets de perche op de menukaart buiten, witte tafellakentjes en nette mensen en zelfs mooie meiden binnen, honger!
Ik krijg een tafeltje aan het raam. En dan begint de lol. Na een minuut of tien is de ober nog altijd niet teruggekeerd om de bestelling op te nemen. Ik kijk vragend naar een voorbijlopende andere kelner. Het is een jonge man, scherp gezicht, strak blauw schortje, fris gesteven wit overhemd, uitdrukkingsloos gezicht, het zou een Fransman kunnen zijn. Hij loopt door. Als hij nog een keer langsloopt, knik ik hem met nadruk toe. Hij knikt vriendelijk terug en loopt verder. Denkt de lullo dat ik met hem aan het flirten ben? Vijf minuten later komt hij weer langs. Nu stop ik hem met een priemende bijna dodende blik.
“Je pourrais commander?” vraag ik hatelijk. Huh? is het antwoord. “Commander! Com! Man! Der!” herhaal ik. En ik wijs op de menukaart. Hij kijkt me verbaasd aan. “Bestellen!”, probeer ik dan, “ich möchte bestellen. Be! Stel! Luh!”. Opnieuw wijs ik op de menukaart. “Order! I’d like to order, please. Oor! Derrrr!”.
“Ich nicht spreche Deutsch” brengt hij wanhopig uit. “Francais?” help ik hem. Maar hij blijft me vertwijfeld aankijken.
Dan komt de hoofdkelner voorbij. Hij stuurt de jongen weg en informeert wat er aan de hand is. “Ich möchte gerne bestellen. Die jongen snapte het niet. Hij spreekt geen Duits, geen Frans … nou ja, het komt wel goed”, zeg ik verzoenend en haal adem om eindelijk mijn oestertjes te bestellen.
“Nee”, zegt de ober beslist en hij buigt zich naar me toe. “Dat komt het niet. Het komt niet goed. Hij begrijpt geen Duits, geen Frans, hij is hier al een week. Het wordt niet beter. Vanavond is zijn laatste avond. Dat gaan we hem zo vertellen.”
Tja, da’s nou ook weer zielig, denk ik, en weet ook dat ik dit helemaal niet had willen weten. Ik bestel mijn oesters. Op de vraag “hoeveel?” antwoord ik automatisch met een “une demi-douzaine”. De hoofdkelner kijkt me vragend aan.
“Sechs?” vraagt hij.
“Nee”, antwoord ik, “vanavond niet, maar ik vind ze gewoon lekker”.
Hij vat het niet, dus ik vraag hem op een vriendelijke toeristentoon wat voor talen men hier in Bern zoal spreekt. “Schweizer Deutsch”, zegt hij, “en Frans”. Dat wordt voor mij dan moeilijk, lach ik, dat Zwitserse Duits. “Ja”, lacht hij even vrolijk terug, “en ik spreek geen Frans, maar ik heb les”.
Bravo, knik ik hem toe, Franse les, goed hoor. “Ja, hier in Bern zijn ze tweetalig”, zegt hij, “Frans en Duits. Maar hier in het restaurant spreken we eigenlijk alle talen”. Tevreden loopt hij weg.
Een minuut of wat later komt de jongen weer langs. Hij zet een bordje met brood en boter op mijn tafel en maakt zich snel uit de voeten. Ik bekijk hem met andere ogen. Want ik weet iets dat hij niet weet. Een drama is aanstaande. Of zouden ze het hem al verteld hebben? Ik kijk hem scherp aan, iedere keer als hij voorbij loopt. Maar zijn gezicht staat nog altijd op uitdrukkingsloos. Ik denk niet dat hij het al weet. Toch bestudeer ik mijn brood nauwkeurig. Je weet het niet, als dit zijn laatste avond is, en hij heeft het net gehoord, en hij denkt dat ik het laatste zetje heb gegeven, dan heeft hij er misschien wel op gespuwd. Niet aannemelijk, maar toch eet het minder prettig.
De oesters komen, ze zijn goed, de oesterschalen gaan. De filets de perche komen, ze zijn wat te dik gefrituurd, maar het is wel best zo. Ik eet ze op, prik de gekookte aardappeltjes aan mijn vork, en hap, bordje leeg. Ik ben er klaar mee. Dessert hoeft niet, ik wil de rekening, ik wil weg.
De jongen loopt langs, kijkt nauwkeurig naar mijn lege bord en loopt verder. Na een paar minuten schuif ik mijn lege bord demonstratief van me af. De jongen komt weer langs, en kijkt opnieuw onderzoekend naar mijn tafel. Zonder me aan te kijken loopt hij verder. Als hij een derde maal langs komt, dan zit ik nog demonstratiever heel ver achterover. Ik zit uit te buiken mensen! Ik heb genoeg! Ik kan niet meer! Ik wil de rekening! Zelfs die boodschap komt niet aan. Het kereltje loopt zonder de pas in te houden zijn rondje restaurant, met gebogen hoofd, hij stopt bij geen enkele tafel, en keert dan terug naar de keuken.
De hoofdkelner komt om de hoek zetten. Hij kijkt me samenzweerderig aan. “Ja”, antwoord ik op zijn onuitgesproken vraag, “al drie keer, maar hij vroeg niks, hij liep door”.
“Tsk”, zucht de ober minachtend. Ik reken bij hem af, laat de kleinste fooi ever achter en loop de zaak uit. Buiten door het raam zie ik dat de jongen toeschiet en de schamele muntjes van mijn tafel bijeen graait. Heeft hij toch nog iets, denk ik. De ziel. Ik gun het hem. Jawel!
Terug in het hotel drink ik een whiskey in de hotelbar. Ik lees een advertentie van een restaurant verderop. Ze bieden een “Siestamenu” aan. Als je boven de CHF 20 verteert dan krijg je er een hotelkamer voor een paar uur bij (12h00-15h00). “Mittagessen und Mittagschlaf” … Aparte jongens die Zwitsers.
Verlangen naar de vorstverlet
Ook in de bouw hebben ze het warm. Sterkte mannen. Voor je het weet zitten jullie weer in de vorstverlet.
Ontdekking op de WC
Mijn 11-jarige zoon verdwijnt in de WC. Het duurt wat langer dan gewoonlijk. Dan horen we hem doortrekken.
Even later gaat de deur open. Hikkend van de lach komt hij eruit. Vragend kijken we hem aan.
“Voordat ik ging … “, giert hij, ” … woog ik 64,2. En nu 63,8!”
Bas van Vuren, aangenaam 