Vlokjes moet je laten dwarrelen (182)

Terugkrabbelen en voor gaas gaan over ikjes en de actualiteit

Mochten jullie sneeuwvlokjes zien op jullie schermen, zowel thuis als onderweg, dan is daar niks mis mee. Weet wel dat ik niks heb gedaan. Het is misschien nog een ouwe setting van vorig jaar. Het ligt niet aan jullie toestel. Geniet ervan, ik ga ze niet uitzetten. Vlokjes moet je laten dwarrelen, daar zijn ze voor.

De NRC, zo treurde onze reageerster Klare taal vorige week, is een “huisgrap geworden”. Het ikje, de lezersanekdote die of dat elke dag op de achterpagina verschijnt is een flets restant van een eens zo roemrucht verleden. En daar zit wel iets in. Wij kunnen het weten, want we bespreken ze al sinds jaar en dag.

“Als je de voetbalbijlagen weggooit en ook de vrouwenspullen, dan valt het best mee allemaal”

Maar ja, wat rest ons dan. “De Telegraaf?” opperde een andere reageerster, Bertie, dapper. Toen moest Klare taal wel toegeven dat ze een proefabo op die Telegraaf heeft. “Als je de voetbalbijlagen weggooit en ook de vrouwenspullen, dan valt het best mee allemaal (…) maar het is geen blijvertje, dat dan weer niet.” Lees verder “Vlokjes moet je laten dwarrelen (182)”

Advertentie

Dubbel

Ik woon al jaren in Frankrijk. Toch stond ik voor een raadsel toen mijn negenjarige dochter opgetogen thuis kwam van de manege met de mededeling: „Papa, volgende week mag ik op double poney!”

Op de rand van haar bed werd het vraagstuk de volgende avonden niet opgelost. Twee pony’s boven op elkaar? Of liepen ze net als in het circus naast elkaar, met mijn dochtertje er wijdbeens boven op?

Lees verder “Dubbel”

Twee verschillende sokken (147)

Ook vorige week was het weer kommer en kwel in de wereld. Allemaal veroorzaakt door één (schrijve 1) man, maar natuurlijk ook door de boze mannen die hem omringen en de miljoenen Amerikanen die op hem gestemd hebben.

Wat je wel altijd ziet, is dat dan de kunst, de cultuur, de artiesten, het goede deel van de samenleving in een extra versnelling schakelen. Ze zijn ineens allemaal voor goedertierenheid, ze knuffelen de hele wereld, zijn tegen klimaatverandering en voor immigranten, en dan denk je: goh, waar waren ze dan vroeger, toen toch ook niet alles zo geweldig liep?

Maar goed, ze marcheerden voor het goede doel, beschilderden spandoeken, namen stoere selfies en dat voelde vast goed. En de video van Arjen Lubach ging – terecht – de wereld over. [tekst loopt door onder video]

Wat me meer en meer gaat tegenstaan is dat elke nuance ontbreekt. Aan beide kanten. Je bent of voor of je bent tegen. Of in het ene kamp, of in het andere. Trump stelde een griezelig verbod in op het inreizen door moslims. Vliegtuigmaatschappijen zijn wettelijk verplicht passagiers tegen te houden waarvan ze weten dat ze Amerika niet in komen. Dus ook de KLM hield er noodgedwongen een paar tegen op Schiphol, en gaf ze met alle mogelijke excuses  een gratis retourvlucht naar het land van herkomst. Lees verder “Twee verschillende sokken (147)”

Ontbijt

De zaterdagochtenden lopen bij ons al jaren uit de hand. De ruzies van de afgelopen week komen aan de ontbijttafel voorbij. We hebben dan alle tijd om elkaar de schuld te geven van alles wat er in ons leven verkeerd gaat. Vervolgens gaan we boodschappen doen alsof er niets aan de hand is.

Bij de groenteboer bestelt mijn vrouw een kilo druiven. De man loopt weg om het fruit te wegen. Zijn collega rekent af met een andere klant, draait zich om en kijkt ons vragend aan.

Lees verder “Ontbijt”

Vliegtuig

In het vliegtuig naar New York kijk ik meewarig naar de opgewonden toeristen om me heen. Ik woon voor mijn werk in Amerika en vlieg zo’n beetje elke maand. Ik kan de procedure dus wel dromen.

De stewardess komt de immigratieformulieren uitdelen. Witte voor mensen met een visum en groene voor toeristen.

“Resident?”, vraagt ze telkens voordat ze het formulier overhandigt.

Ik zie haar naderen door het gangpad. Af en toe legt ze op haar hurken uit welk papiertje de mensen moeten invullen.

Lees verder “Vliegtuig”

Er is iets met de meeuwen aan de hand (129)

Ik ben bang van niet (c) photo A. Dapie
Ik ben bang van niet, photo (c) 2016, A. Dapie

Pas nog in Scheveningen geweest. Het is eng. De meeuwen scheren lager dan anders over de hoofden. Ze wachten niet meer tot de avond om het strand af te schuimen op overgebleven etensrestjes (lege frietzakjes met een klodder mayonaise aan de zijkant en een paar harde stukjes onderin het puntje). Neen! De meeuwen zijn nu echt op jacht. Overdag. Op het drukke strand, op de boulevard, op terrasjes, en zelfs in straten en pleinen diep in Den Haag. Hun gemene kraalogen en hun wrede haksnavels worden nu ingezet om ons, mensenmensen, en vooral kinderkinderen, van onze patat en haring te beroven. Het zal met de klimaatverandering van doen hebben. De natuur is in de war. De zon is ook al feller en het blijft soms langer licht dan normaal. Het wachten is op de eerste buizerd die boven de  BBQ in je stadstuintje cirkelt. De ratten die via de toiletpot je huis binnenstromen. De spinnen die je ’s nachts inkapselen. Lekker wakker worden! Lees verder “Er is iets met de meeuwen aan de hand (129)”

Al dat zand, hoeveel zou het wegen? (108)

Kareltje - photo (c) Plopje 2016
Kareltje – photo (c) Plopje 2016

Ik leg mijn hoofdje neer
mijn lokken doen mij zeer
mijn ogen luiken neer
ademen gaat niet meer. 

Nou, lekker hoor, wat een pret op het blog. En dit droeve vers van Klare taal was nog lang niet alles. Plopje – ja hij weer – plaatste een stuk of twintig grafschriften, verspreid over de site.

Zoals deze:

Hier ligt ons Plopje dood te lijken
nog doder dan een steen
en liever geen geween
want dan begint hij weer te zeiken Lees verder “Al dat zand, hoeveel zou het wegen? (108)”

Kwam er vannacht maar eens niemand friemelen (92)

Kwam er vannacht maar weer eens niemand friemelen - DSR
Kwam er vannacht maar eens niemand friemelen – DSR

“Kannie wachten op het volgende referendum” had hierboven kunnen staan. Met (92) natuurlijk. Het is alweer het 92e weekoverzicht. En het referendum was hèt topic van vorige week.  Het was beneden alle peil, vond de een, het was het toppunt van democratie, vond de ander.

hiltermanTimmerarkG.B.J. Timmerark plaatste het meest doorwrochte betoog: “Zijn er geen zieke, bejaarde eigen mensen voor wie er opgekomen moet worden, middels constructies duidelijker dan deze poging om de haat, sorry, wantrouwen jegens Brussel, de EU te ventileren? (…) Dit referendum lijkt mij duidelijk opgezet om te falen, om achteraf te kunnen zeggen: zie je wel, er wordt niet naar ons geluisterd.” Lees verder “Kwam er vannacht maar eens niemand friemelen (92)”

Dreggen naar diamantjes in ikjesdrek (87)

NRC_ikjeIkjes zijn rare dingen. Het zijn lezersanekdotes, maar zo’n anekdote moet wel aanspreken. En wat de een aanspreekt, daar moet de ander van gapen. De NRC-ikjesredaktie bedient beide doelgroepen. Neem nou zo’n standaardgrapje van ene Michiel, die een lang verloren kennis begroet met „Nee maar, jij hier. Ben je het zelf of ben je je zus?” Bettina Buissink, die de uitspraak zo opmerkelijk vond dat ze het naar de krant stuurde, sprong een gat in de lucht, trakteerde familie en collega’s op gebak met slagroom, want ze stond in de NRC. Gedrukt nog wel. En op de site. Maar NRC, oh NRC, wil je nou echt zo je krant vullen, ook al is het dan “maar” op de achterpagina? De Schrijvende Rechter (DSR) die op de NRC sinds jaar en dag zijn dingetje deed, en nu al weer zo’n 87 weken hier, oordeelde echter opmerkelijk barmhartig: “Een Ik-je dus waarin de inzender zichzelf onbedoeld te kakken zet – het zijn de diamantjes in de Ik-jesdrek. Complimenten aan de redactie voor het opdreggen. Eindoordeel: 8+ (zegge: achtplus)”.  Lees verder “Dreggen naar diamantjes in ikjesdrek (87)”

%d bloggers liken dit: