Was iemand ooit zo dicht bij Jan?

Zurich, 26 augustus 2012 

Deze foto maakte ik gisteren om een uurtje of vijf, zes in de middag: 

en deze een kwartiertje, half uurtje later:

en deze heel snel meteen erna:

Mooi he? Maar daar gaat het nu niet om. Wat deze foto’s bijzonder maakt is het tijdstip en de plaats. Het was in Zurich. Op de boot van het Casino naar het Centraal Station. En het is bijzonder omdat op die plaats en rond dat tijdstip daar ook was … Jan de Wit (JdW), de Founder, CEO en Chairman van de veelbezochte en veelbesproken Nederlandse website voor Nederlanders en buitenlanders in het buitenland en voor Nederlanders en buitenlanders in Nederland die in Nederland en het buitenland geïnteresseerd zijn: drasties.com!

Maar dat Jan zo dichtbij was, daar kwam ik pas een paar uur later achter, toen ik uitgevaren en uitgegeten was, en mijn computer aanzette. Dit stond er:

We zijn maar even in Zurich, Apie. De Gotthard ging excellent. Voor de stoplichten even de benen strekken en hupsakee. Net ergens tegenover het hoofdstation in Zurich wat gegeten. Morgen door naar Koblenz.
JdeW.”
By drasties on 26/08/2012 – 19:43

Nou moe, dacht ik toen, dat is sterk! En dat dacht Jan later ook.

“Sterk!” schreef hij (by drasties) on 26/08/2012 – 20:10

Dus dat was het dan. Ik was inmiddels al weer ver weg. En hij ook. Nooit was ik zo dicht bij hem geweest als nu. En nooit is iemand, bij mijn weten, zo dicht bij hem geweest als ik. Want Jan is met raadselen omgeven. Jan bestaat. Maar hoe of wat of waar? We weten het niet.

Wat we wel weten is dat het een sympathieke websitebeheerder uit Thailand is, een expat. Daarheen verhuisd vanwege ja wisten we het maar. Er wordt gefluisterd dat hij vroeger kennis had aan de groten uit de financiele oplichtingswereld. Zelf snoeft hij in ieder geval dat hij met deze en gene in de auto heeft gezeten. Maar: dat kan als chauffeur, journalist, holmaatje, rechercheur, verkoper, garagemonteur bij proefritje, of zelfs als gekneveld slachtoffer geweest zijn. We weten het niet mensen. Of gewoon als vriend, kennis, goede of bange buur. Wie het weet mag het zeggen.

En dat sympathieke? Dat gerucht is ooit eens de wereld ingeroepen door Apiedapie zelve. Het mag nu misschien wel worden gezegd: ik blufte. Ik dacht dat hij sympathiek zou zijn. Maar ik wist het niet. En ik weet het nog altijd niet. Want ik heb de goede man nog nooit ontmoet. Uit de karige reacties op zijn site komt juist een wat stijve, stugge man naar voren, niet bijster sociaal invoelend, niet bijster communicatief. En een beetje dom. Maar dat kan schijn zijn. Ik ben in het echt ook veel leuker.

Jan heeft een paar leuke bloedjes van kinderen, en ook een mama van zijn kinderen, en hij rijdt ze tijdens zijn vakantie met veel plezier door Europa. En de toren van Pisa leggen ze niet van tevoren uit aan ma. Dat is, vind ik, een sympathiek trekje.

In feite is alles wat we van hem hebben het interview van een paar jaar terug. Hierin klapt hij behoorlijk uit de school over zijn jeugd, en over seks en zo, zie hier (let wel, dit interview vond plaats in een chatroom, en de foto is later opgestuurd, we weten dus niet 100% zeker of dit echt JdW is).

Dan hebben we ook nogeens de met veel raadselen omgeven episode waarin Jan met een zekere Anton van Vuren een nieuwe website – Blogsems – wilde opzetten. Zie mijn spetterende interview hier. De heren leken vrij close met elkaar, bijna een mannenliefde, maar ineens was het uit. Noch Jan noch Anton reageren op emailtjes, waarin ik om toelichting vraag. Maar op drasties.com is er wel ineens een wat vage afdeling die Blogsem (zonder s) heet. Merkwaardig. Wat u zegt!

Schatjes, allebei
Hond van Anton van Vuren

Het zou om geld gaan, zoveel is wel duidelijk, en vermoedelijk verschillen van mening over marketing en creatieve lijn, en intussen is het momentum voorbij. Van Anton van Vuren is daarna weinig tot niets meer gehoord, althans niet onder zijn echte naam, want op het internet weet je maar nooit.

Enfin, en nu had ik eindelijk dus de kans om Jan eens in het echie te zien. En is tie me weer ontglipt! Toeval? Opzet? Wist hij echt niet een dagje eerder dat hij in Zurich zou zijn? Ik had hem netjes mijn vakantieadres gemaild, bovendien ziet hij aan mijn IP-adres precies waar ik in de wereld ben en wanneer. Maar nee. Hij wilde zijn vakantie kennelijk niet bederven! *bezeerdkijkend icoontje*

We zullen het in ieder geval nooit weten, hij is al weer terug naar zijn fraaie villa in Aerdenhout. Een villa, waarvan gefluisterd wordt dat die een heel forse opknapbeurt nodig heeft, of zelfs dat Jan die aan een oude ietwat seniele tante heeft ontfutseld. Laten we het niet hopen, mensen. Wij willen dat Jan een onschuldige, vriendelijke websitebeheerder is. En dat gefluister moet maar eens afgelopen zijn! Waar gaat dit eigenlijk allemaal over? Kappen. En wel meteen. En laat dat vrouwtje nou eens uit die kelder, Jan!

Welkom thuis dus. Maak er een knalseizoen van, jongen. Doe het voor Ad Hok, Witte, Luvienna, Heer Rozenwater, Indra, Pimm’s, Ilona, mopperkont, Afzender, Lidy, Apiedapie, NaamNomName, DSR, wrhfd, Bertje, lalu, JaJu, riverside blues, Klare Taal, Plopje en alle anderen die ik vergeten ben (gelieve naam achter te laten in reactieveld, tekst wordt ge-update!).

Verlangen naar de vorstverlet

Ook in de bouw hebben ze het warm. Sterkte mannen. Voor je het weet zitten jullie weer in de vorstverlet.

Ik ben dus moslim

Zaterdagmiddag 21 juli 2012. Bushokje ergens op het platteland. 

Ik kijk hoelang het nog duurt voordat de bus komt en ga dan op het bankje zitten. Naast een mevrouw. Ze is klein, gezet, draagt een hoofddoek en heeft een stuk of drie boodschappentassen aan haar voeten.

“Hoe lang nog?” vraagt ze zonder enige aanloop.

“Nog tien minuten” antwoord ik droog, gevolgd door een “het had erger kunnen zijn”.

“Ja, het had erger kunnen zijn”, herhaalt ze.

Ik kijk weer voor me uit.

“Bent u moslim?” vraagt ze. Opnieuw zonder aanloop.

“Nee”, zeg ik.

Ik ben niet iemand die met veel plezier kletspraatjes met onbekenden voert. Maar ik kijk haar nu, met een flauw glimlachje, wat beter aan.

“Protestant?” vraagt ze.

“Nee”, zeg ik.

“Katholiek?” dringt ze aan.

“Nee, ik ben eigenlijk van alles wat. Of misschien wel niets”.

“Atheïst?”, concludeert ze en kijkt me aan voor een bevestiging.

“Ja, atheïst”, knik ik, en neem aan dat het verhoor daarmee is afgerond.

“Kent u de Koran?” vraagt ze, “ik bedoel, weet u wat dat is, heeft u er weleens van gehoord?”

“Ja”, zeg ik. “maar ik heb de Koran nooit gelezen.”

“Dan bent u moslim”, stelt ze vast. “Als u weet dat de Koran bestaat, dan bent u moslim.”

Ik knik geamuseerd. Maar ze kijkt me ernstig aan.

“U moet dus nooit meer zeggen dat u atheïst bent. Dat is verkeerd”.

“Ik zal eraan denken”, antwoord ik, “Ik ben dus moslim. Dank u wel.”

Wat mijn buurman vanochtend tegen een vrouw zei

Mijn buurman vertelde dat hij vanochtend met zijn honden ging wandelen. Een wat oudere vrouw kwam hem tegemoet. Ze riep vanuit de verte: “Kunt u die honden aanlijnen alsjeblieft?”.

“Nee!”, riep de buurman, “dat hoeft niet, ze doen niets!”

“Jawel” riep de vrouw, “Ze snuffelen onder mijn rok!”

“Tja”, riep mijn buurman, “dan ruikt u daar misschien niet zo fris!”

“Nee! Dat heb je echt gezegd???” riep ik uit.

“Echt waar”, zei hij.

En hij liep verder. Met zijn honden.

Dat is mijn buurman.

Lente. Rare stronken. Scroll it fast!

Het begon vrij normaal. Bos, bladeren, lanen, een watervalletje hier en daar. Dit dus:

Mooi in het echt, maar saai op een plaatje. Lees verder “Lente. Rare stronken. Scroll it fast!”

Meldpunt Poolse meisjes groot succes

Het meldpunt Poolse meisjes dat eerder deze week werd gelanceerd, wordt overstroomd met foto’s van Poolse meisjes. “En het zijn niet alleen foto’s”, verklaart de initiatiefnemer, “maar vooral ook verhalen. Hartverwarmende anecdotes, grappige of lieve gebeurtenissen, en ook heel veel herinneringen. Er is niets mis met Poolse meisjes, dat is nu al duidelijk.”

De database heeft al ruim negenduizend  (9.000) plaatjes. De overgrote meerderheid van de inzendingen zijn foto’s van Poolse ex-meisjes (43%), waarvan veel uit het oog verloren vakantieliefdes (26%). Verder worden er nog al wat van het internet gegoogelde plaatjes ingestuurd. Lees verder “Meldpunt Poolse meisjes groot succes”

In Italie en Zwitserland worden jaarlijks duizenden katten gegeten

Jaarlijks worden er in Italië naar schatting 7000 katten gegeten. Ze worden gebraden of belanden in een stoofpot en worden veelal opgediend met een “polenta” (maisbrij). Kat is een traditioneel gerecht in de Noord-Italiaanse regio’s Lombardije, Venetië en Piemont. Op het doden van huisdieren staat in Italië een boete van meer dan 10.000 Euro. Het kattenvlees wordt dan ook regelmatig als hazenvlees verkocht.

Ook in Zwitserland staat de kat in bepaalde kantons (Appenzell, Bernbiet en Innerschweiz) dagelijks op het menu. De kat wordt hier eufemistisch aangeduid met de benaming “dakhaas“. De Zwitsers peuzelen ook honden op. Schattingen van de hoeveelheid genuttigde huisdieren zijn er niet. In Zwitserland is het niet verboden om je hond of kat op te eten, mits het dier humaan wordt gedood, dat wil zeggen verdoofd.

De kranten “Le Matin“, Tages Anzeiger en “Blick am Abend” berichten hierover en voeren de dierenbeschermer Lorenzo Croce op, president van de organisatie Aidaa, die een campagne is gestart om een einde te maken aan deze praktijken. Hij zegt de openbare mening te willen beïnvloeden en heeft al verschillende rechtszaken aangespannen in zijn geboorteland (Italië). Update: ook ANP/de Volkskrant zijn inmiddels wakker geworden.

Het verhaal wordt bevestigd door een Zwitserse dierenbeschermster, Susy Utzinger, die zegt dat het eten van huisdieren in Zwitserland niet illegaal is, maar ook weer niet zo legitiem dat het wordt toegegeven. Ze voegt eraan toe dat het haar tegen de borst stuit vanwege ethische motieven en dat het eten van vleesetende dieren ook slecht voor het milieu is, omdat dan “vlees met vlees” wordt geproduceerd, hetgeen de natuurlijke grondstoffen tweemaal zo snel uitput.

Een Franse website meldt dat de consument zijn huisdier wel thuis moet opeten. Wordt het vlees namelijk in een restaurant aangetroffen dan kan de inspectie tot sluiting overgaan.

Nog meer huisdierenleed kwam eerder dit jaar uit Duitsland. Daar verkocht een leerhandelaar vesten en jacks van kattenvel op de markt in Leipzig. Voor een vest had hij 8 katten nodig, voor een jack 18. Hij beweerde deze katten van een dierenarts te krijgen. Toen een gealarmeerde journalist hem op de hoogte bracht van het Europese verbod op het verkopen van kleding gemaakt uit honden- of kattenvellen (een verbod dat overigens pas uit 2009 dateert) beweerde de man ineens dat de kleding met konijn- en schapenvellen gemaakt was en hij lichtte zijn hielen.

Gelukkig is er steeds meer internationale belangstelling voor dit leed, tot aan Brazilie toe.

Bonkende wieltjes op Brussel-Zuid

De Thalys stopt. Ik weet dat ik niet meer dan zesentwintig minuten heb. Ik ren naar beneden. De wieltjes van mijn koffertje bonken achter me aan op de vierkante treden van de roltrap.
 
Ik sla rechtsom richting de hamburgerkraam. Ik moet en zal mijn hamburger scoren. Twee lieve oude mensjes bakken ze al jaren op een ijzeren plaat. Zwartgeblakerde sliertjes ui. Ketchup en mosterd uit een plastic fles, met de opgedroogde restjes rond de dop. Midden in de stationshal van Brussel-Zuid.

Maar vandaag … zijn ze er niet meer.

 
Op de plek van het kot staart me nu een glimmende fastfood aan. Het personeel draagt gele petjes en rode schortjes.
 
Ik sleep me terug naar het perron. Ik eet vandaag in de restauratie. Broodje zalm. Met weemoed.

(in iets andere vorm eerder verschenen op drasties, moet kunnen, mijn verdriet is nog altijd groot, nooit meer zo’n lekkere hamburger gegeten)