Tag: Ikjes

Bizar: beheerder wint prijs op eigen website (361)

Over ikjes en prijzen

Bulderbos, 17 januari – Blogbeheerder Bas van Vuren heeft vandaag de prijs voor de 100e reactie op zijn blog aan een wel heel bijzondere reageerder uitgereikt, te weten aan zichzelf. De zwaarvergulde lepeltjes gaan reglementair naar de reageerders die precies de 100e, 200e enz. reactie plaatsen op het wekelijkse “intro”. Dit is een compilatie van commentaren van het ikjespanel op de lezersanekdotes (“ikjes”) die dagblad NRC dagelijks plaatst. Vorige week werd de 100e reactie geplaatst door de sitebeheerder zelf. In een toelichting op de site geeft Van Vuren te kennen de uitreiking te betreuren en hij bestempelt het zelf plaatsen van de 100e reactie bij zijn eigen artikel als “per ongeluk (…) Ik ben er niet trots op (…) Ik ga nog beter opletten. Ik weet nu hoe het moet voelen als je bijvoorbeeld als NRC-opinieredacteur een ikje van jezelf laat plaatsen. Je voelt je vies, leeg, mislukt. Gelukkig gaan die gevoelens doorgaans weer over.” Een onafhankelijk onderzoek acht de populaire websitebeheerder vooralsnog niet nodig.

De ikjes gingen vorige week over zelfrespect, een wasstraat, de padvinderij, de slimste mens en tongzoenen, de backoffice van een ijzerwinkel en het achterwerk van een trein. Dus veel slechter qua timing had de affaire niet los kunnen breken.

Lees verder “Bizar: beheerder wint prijs op eigen website (361)”
Advertentie

Burgemeesters bestaan toch niet? (353)

Over ikjes en een voormalig hoofd BHV van een organisatie in de basismetaal

Een voormalig hoofd BHV van een organisatie in de basismetaal, verschillende burgemeesters uit het Sinterklaasjournaal, een 98-jarige mevrouw met een QR-code voor in de kroeg, een stille kapper tijdens een knipbeurt, een zuinige man die voor Sinterklaas speelt, en een drogist die denkt dat hij de dorpsdokter is.

Je komt ze tegen in ikjesland, dat land dat bij elkaar geschreven wordt door de lezers van de NRC. Het is een land waarin je heerlijk kunt wegdromen, waarover je je kunt verbazen en waar je je mild glimlachend kunt verbazen over zijn inwoners. Een heel ander land kortom dan dat uit de rest van de krant. Man man. Je zult er maar wonen – in dat andere land – en weten dat het waarschijnlijk nog een heel stuk erger gaat worden. Met tribunalen en zo. Maar daar hebben we het hier niet over.

Lees verder “Burgemeesters bestaan toch niet? (353)”

Gaaf bakkie (348)

Over ikjes en kuiltjes

Over een kuiltje in het pad struikelen, probeer het maar eens. Of een nieuwe jeans in de winkel passen en mopperen over je buikomvang. Aan een groep meertalige nieuwkomers kastanjes, eikels en beukennootjes laten zien. Een glas jus d”orange aanbieden aan een spijbelende leerlinge, terwijl je zelf in een café bier zit te zuipen. XXXL-wasmiddeltabletten in je vaatwasser gooien en daar pas na een paar weken achterkomen. Met je Renault 4 naar de glasbak rijden en een flirtende engerd van je af moeten slaan.

Dat kan allemaal. Althans, dat kan in ikjesland, dat land dat elke dag weer gecreëerd wordt door de lezers van de NRC. Ook vorige week weer. Man man, wat hadden wij, de toeschouwers en commentators het naar onze zin. Hieronder volgen de hoogtepunten. In de reacties onder dit blog kun je reageren op het ikje van de dag en wie weet, sta je dan volgende week in het volgende stukje. A dream comes true, I know, here can it.

Lees verder “Gaaf bakkie (348)”

Wanneer mogen we eindelijk naar binnen? (341)

Over ikjes en aardappels

Een simpel hotel in Amsterdam. Een ziekenhuis ergens niet in België. Een schoolplein in regio Noord. De vloer ergens in de wereld. De Molukkenstraat in Amsterdam. De trein. Daar vonden ze plaats, de ikjes uit de NRC van vorige week. Man man, het was weer smullen. Lees er alles over in dit wekelijkse blog dat de vorige week afsluit en de komende week aftrapt. Qua ikjes dan.

„Het probleem is, dat hij moeilijk een trap naar boven kan lopen en zij moeilijk naar beneden.”

Ernst van de Wetering

Een overleden BN’er krijgt geheid een ikje in de NRC. Lezers willen graag laten weten dat ze de overledene weleens hebben gezien en doen daar schaamteloos verslag van. De overledene kan toch niets terugzeggen. Zo ook Nella Bellaar Spruyt, nee, die leeft nog, dat is geen BN’er hoewel je met zo’n naam best in de Tweede Kamer had kunnen zitten. Nella is de NRC-lezeres. Ze had jaren geleden de inmiddels overleden kunsthistoricus Ernst van de Wetering aan de telefoon. Want dat telt ook, je hoeft ze niet perse in het echt ontmoet te hebben. Ernst had haar gevraagd of ze een simpel hotel in Amsterdam wist voor een ouder Engels echtpaar. Nella werkte destijds dus voor de VVV, denk ik dan zomaar. Ze zei iets en toen zuchtte Ernst “diep” (komt veel voor in de ikjes, dat ze diep zuchten). Toen sprak hij het onsterfelijke zinnetje: „Het probleem is, dat hij moeilijk een trap naar boven kan lopen en zij moeilijk naar beneden.” Hoppa, Nella blij. Wij niet. En van Ernst weten we het niet, afhankelijk van je levensovertuiging zit hij nu ergens hoog in de lucht een psalmpje te kwelen op een wolk of doet hij het met een fors aantal maagden.

Lees verder “Wanneer mogen we eindelijk naar binnen? (341)”

Ben je op vakantie en maak je niks mee? (340)

Over ikjes op vakantie, over campings, boeken en de zee

Bent u thuis?” vraagt de bezorger. “Papa komt zo ook naar het zwembad”, zegt het jongetje. “Je bent nu bevrijd van Bevrijd door Liefde”, stelt de tienerzoon droogjes vast. “Tot nu toe nog niet”, zegt het nieuwe meisje van de bediening. “Uw sterfdag”, antwoordt de kleindochter monter. “Welnee, een sukkel met een auto”, antwoordt de nog thuiswonende en werkende zoon.

Zes pointes van evenzovele ikjes van vorige week. Als je onmiddellijk de hele context kunt oplepelen dan ben je een kei. Of misschien is er wel iemand onder de lezers die de ikjes uit het hoofd kent? Maar het kan ook zijn dat je geen idee hebt waar het in dit artikel om gaat. Welnu, het gaat om de ikjes uit de NRC van vorige week en het commentaar dat ze hebben losgemaakt en daar dan weer de hoogtepunten van. Let maar op. Komen ze.

Lees verder “Ben je op vakantie en maak je niks mee? (340)”

Lang leve de schipper van Jonen (337)

Over ikjes en afgescheurde kalenderblaadjes

De grijpstok is zo dichtbij, dacht ze toen ze met haar moederhart vrouwvriendelijk op de pont op haar afspraak stond te wachten. Opgave: haal uit deze cryptische zin zes titels van NRC-ikjes van vorige week en ga door naar de volgende ronde.

Gefeliciteerd! Je bent door naar de volgende ronde. Ook vandaag bespreek ik ze weer, die kleinoodjes, die pareltjes, die prachtige kleine verhaaltjes die de lezers van de NRC telkens maar weer blijven insturen. Tot tranen geroerd zijn we, elke dag weer. Wie we zijn? Het deskundige ikjesbeoordeelpanel, al ruim een jaar of tien bij elkaar en nog altijd niet op elkaar uitgekeken. We trekken nog altijd nieuwe mensen en fans en lezers naar deze site. Nu weer via Bram en via Roos Vonk, beiden dankzij Twitter. En ja, ik heet ook een enkele medewerker van Arjen Lubach even welkom, of misschien Arjen zelf wel, die talent aan het spotten is voor zijn nieuwe show. Hoe of dat allemaal kan? Kwaliteit. Niet raar doen. Stug volhouden. Bij jezelf blijven en het aangenaam houden.

Lees verder “Lang leve de schipper van Jonen (337)”

Broertje met pindakaasvlek (313)

Over ikjes, oesters en sjieke billen

Een vrolijke autistische zoon. Een dochter van tien jaar. Een buurvrouw van 96 jaar in een rolstoel. De moeder van een buurkind. Twee meiden van een jaar of vijftien. Een trouwe postbezorger van 60+ met grijs haar en een fiets.

Wat ze met elkaar te maken hebben? Ze waren allemaal protagonisten in evenzovele NRC-ikjes van vorige week. Ze deden iets. Ze zeiden iets. Ze waren verantwoordelijk voor een clou. En ze hadden allemaal iemand in de buurt die de moeite nam om hun bon mot naar de krant te sturen. Leuk hoor, nu kon iedereen meegenieten en er wat van vinden. Lees het hieronder nog eens op jullie gemakje na, qua hoogtepunten dan.

Lees verder “Broertje met pindakaasvlek (313)”

Wat een armoede (304)

Over ikjes en andere droevige dingen

De dochter van Judith Hendriksen richt een studentenkamer in. In een hoge kast in de keuken wil ze de schoonmaakspullen plaatsen, want daarin kun je volgens haar moeder het best spulletjes zetten die je niet vaak nodig hebt. En hopla, daar heb je al weer een ikje geplaatst in de NRC. Wat een armoede, wat u zegt. Maar we doen het er voorlopig maar mee, in deze rubriek die zo langzamerhand steeds meer op een In Memoriam voor het Ikje gaat lijken, volgens Bertie. En gelijk dat ze heeft.

De Schrijvende Rechter (DSR), iemand die alleen maar dankzij de ikjes een bekendheid is geworden, althans bekendheid in de heel kleine ikjescirkel, reageerde zijn chagrijn af op het onderhavige blog. Een “margeblog” noemde hij het, “waar sommigen je voor de lol aan puin schrijven”. Met die sommigen had hij volgens mij vooral zichzelf op het oog, maar misschien weet hij dat niet.

Lees verder “Wat een armoede (304)”

De kat zijn kat (302)

Over ikjes en een rode paardenstaart

Moh zeg, zo wauw!! Merci!!” was de blijde reactie van LOLA♥ CHAMPAGNE op haar eervolle vermelding van vorige week. Kijk, daar ben ik dan weer blij mee, want dan doe je het allemaal niet voor de kat zijn kat. Maar ze heeft gewoon een hele leuke site, daar ging het me om. Als je het vorige week niet gedaan hebt, kijk dan gewoon nu (na het lezen van dit intro)-niet klikken had ik gezegd – en als je het vorige week ook al gedaan hebt, zoals Klare Taal ¨met veel genoegen¨, doe het dan nog maar een keer. Het ging vorige week over corona en de telefoon opnemen. Niet nu-huuuu.

Eerst wat er hier gebeurde, want daar komen jullie voor. Of alle kwikstaartjes, wit of geel, overwinteren in Senegal, was bijvoorbeeld een vraag. Van Pawi nog wel. En ik maar beloven dat ik het zou opzoeken. Not dus. Geen tijd voor gehad. Maar we hebben nog tot in de lente. UPDATE: de witte blijven hier, de andere trekken weg, naar Afrika en zelfs Azië. Einde update.

Lees verder “De kat zijn kat (302)”

Geef die vent een gulden (293)

Over ikjes, wielrenners en de supermarkt

Aan slechtste ikjes van het jaar geen gebrek vorige week. Die van Theo Waaijer dan! Hij “ontmoet” op een mooie nazomerse middag een jonge man in een rolstoel, uitkijkend over de zee op de Meijendelse Slag. Theo vraagt hoe de man in die rolstoel beland is en er ontwikkelt zich een diepmedemenselijk gesprek over een motorongeluk en een hoge dwarslaesie en dromen over uiteindelijk weer te kunnen motor rijden op zo’n motor met drie wielen. Uiteindelijk wordt het verhoor afgekapt door de rolstoeler. “Geluk zit niet in je benen”.

“Je zou als lezer nog in een rolstoel geraken door zulk tenenkrommend gedram”

“Je zou als lezer nog in een rolstoel geraken door zulk tenenkrommend gedram” zei De Schrijvende Rechter (DSR) en scoorde daarmee een hardoppe lach hier op de redactie. We bedoelen maar: die man probeerde van het uitzicht te genieten, Theo. Aan zee. Met alleen de wind in het haar en de meeuwen en schepen in de verte.

Pawi plaatste wat vakkundige vraagtekens: “Vreemd dat er ineens een ‘hoge’ dwarslaesie wordt ingevoerd. Doorgaans wordt daarmee bedoeld een verlamming vanaf de nek. Dan kun je letterlijk alleen maar dromen van rijden op de motor.”

Lees verder “Geef die vent een gulden (293)”
%d bloggers liken dit: