Er waren eens zeven kleine huisjes die met hun moeder op een eiland in de oceaan woonden. Boven het eiland woonde een gemene wolk die graag huisjes at.
Op een dag moest moeder naar de stad om boodschappen te doen.“Passen jullie wel op voor de wolk? Alleen open doen voor mij en voor niemand anders” zei moeder. “Ja mama, wij passen wel op, we zijn geen babyhuisjes meer” zeiden de huisjes.
Toen moeder uit het zicht was kwam de wolk naar beneden en hij belde bij de huisjes aan. “Huisjes, doe eens open, ik ben jullie moeder en heb iets vergeten mee te nemen” zei de wolk.
Eén van de huisjes wou opendoen maar het slimste huisje hield hem tegen. “Ik weet dat je de wolk bent, want je stem is veel te lelijk!”
Dat is nou jammer, dacht de wolk. Wat nu? Snel steeg hij op en haalde een pot honing.
Weer bij de huisjes aangekomen nam hij een grote hap voorjaarshoning. Dat is de beste die er is. Zijn stem werd er een stuk zoeter van.
“Huisjes doe eens open, jullie moeder is er” zei hij. De huisjes waren nu gewaarschuwd en ze vroegen aan de wolk om eerst een steen te laten zien.
Jeetje, dacht de wolk en hij wist dat als hij zijn nevelige slierten zou laten zien de huisjes meteen zouden weten dat hij niet hun moeder was. “Oh wacht, ik heb iets vergeten, ik ben zo terug”.
De wolk steeg weer op. Want daar had hij ook nog een pot met plamuur staan. Op een rekje. Hij nam de pot mee naar de huisjes.
Toen stak hij zijn sliert in de plamuur en veegde ermee over de grond, door het gruis. Hij nam weer een flinke hap honing.
“Huisjes, hier ben ik weer” zei hij toen en hij hield zijn sliert, die nu net op een steen leek door de opgedroogde plamuur en het gruis, voor het raam. “Ja!” riepen de huisjes “Het is onze moeder!”
Ze deden de deur open en meteen vloog de wolk naar binnen. De huisjes renden door elkaar en probeerden weg te komen, maar de wolk kreeg ze allemaal te pakken en at ze allemaal in één keer op. Tenminste, de wolk dacht dat hij ze allemaal op had gegeten, maar één huisje was hem te slim af en verborg zich in de grote staande klok.
Even later kwam moeder thuis. “Jongens, ik ben thuis. Waar zijn jullie?” Niemand antwoordde en ze werd heel ongerust. Ineens ging de deur van de grote staande klok open.
“Oh mama, het is zo erg” stamelde het huisje. “De wolk heeft al mijn broertjes en zusjes opgegeten.” Moeder schrok en rende naar boven, waar zij de wolk hoorde snurken. De wolk lag op het bed van moeder met een heel dikke buik. “Ik doe hem wat” dacht moeder en zag toen dat de buik van de wolk bewoog. De huisjes waren nog in leven in de buik van de wolk!
“Haal snel een schaar, naald en draad!” zei moeder tegen het overgebleven huisje. Dat rende naar beneden en haalde een schaar, naald en draad. Moeder maakte de buik van de wolk open en de huisjes sprongen eruit levend en wel. “Snel jongens en meisjes, haal een paar zware stenen, dan doe ik die in de buik en naai ik hem weer dicht” zei moeder.
Zo gezegd zo gedaan. En even later lag de wolk op het bed van moeder met een dikke buik, vol met stenen. “Nu lijkt hij wel op een huis!” giechelde een huisje.
Moeder en de huisjes verstopten zich en wachtten af wat er zou gebeuren. De wolk werd wakker en had een enorme dorst. Buiten was een diepe waterput. De wolk strompelde ernaar toe met zijn dikke buik. “Ik heb wel heel erg veel gegeten” dacht hij en hij bukte zich om water te tappen. Maar de wolk was veel te zwaar geworden en viel pardoes voorover de put in.
Het laatste wat ze van de wolk hoorde was “blub blub blub” en weg was hij. De wolk was weer water geworden.
En de huisjes? Lachend en dansend kwamen ze te voorschijn en ze leefden nog lang en gelukkig met hun moeder.
Bewerking van het sprookje De Wolf en de Zeven Geitjes, op verzoek van de Heer Rozenwater. Er zijn plannen voor een verfilming.
Bas van Vuren, aangenaam 