Kees, een jongetje van tien jaar, een kleindochter van 5, een zoon van 12, Kees de Jongen (niet die uit het begin) en een scheldend en vloekend viswijf achter een rollator. Daar ging het over in NRC-ikjesland vorige week. Lees hier maar gauw wat er allemaal met ze gebeurde.
Zo zeg je dat
Nou, “klaar is Kees”, zei een klein jongetje dus. Frits Quadekker, een enge kennis van zijn vader, wou lollig zijn en vroeg: „Hé, heet jij opeens Kees?” Minzaam antwoordde het joch: „Zo zeg je dat.” Zo’n non-verhaaltje haalt tegenwoordig de krant.
Lees verder “Is er even niet (447)”


Apie vond er iets van …. en die reactie voegde Heleen prompt toe aan haar favorieten. Nou moe?
Nou, vandaag was het dan zover. Het postpakket lag in de bus. Een grote kartonnen doos die rammelde als je er zachtjes aan schudde. Gauw openmaken, met de jas nog aan. Met een goede schaar viel dat alles mee. En de inhoud van het pak stelde me op mijn gemak.
Allereerst dat waar het allemaal om begonnen was: een prachtige reproduktie van een mooie eigengeschoten koeienfoto, op canvas, met een heleboel nietjes vastgeniet op een stuk hout. En
net als bij de Ikea een plastic zakje erbij met nog meer stukjes hout en een gebruiksaanwijzing (voor het spannen, mocht dat ooit eens nodig zijn). Het is nu dus net een echt schilderij, kan zo naar het museum.

