Je wordt bedankt, paus

Uwe Heiligheid, ik schrijf u dit mailtje
Ik las het mag van U nou
Ik heb een klacht en geen kleintje
’t is van dat rubber dat ik niet hou.

 

’t Rubber, je hebt het soms nodig
Want je wilt ook weleens wat.
Maar na heel erg veel jaren
Ben ik het nu meer dan zat.

  

van de paus mag het eindelijk met

 

 Pausje, zeg mij nu eens eerlijk
Heb jij dat gedogen bedacht?
Ben jij dus degene die daarmee
Mijn hardheid voorgoed verzacht?

 

 Dankzij die toestemming van jou
Moet hij weer uit het pak
Moet ik weer zwoegen en zweten
Want hij zit altijd te strak.

 

 

vrouw met condoom in mond

 

Spontaan beminnen, vergeet het
Waar ligt het pakje nou weer?
Rol nu maar af, wel voorzichtig
Anders dan doet het zo’n zeer.

  

Pausje, je moest zelf eens weten
Wat een ellende het is.
Weet jij dat door dat gefrutsel
Vrijen net werruken is?

 
 

 condoom durex

 

Duurt het iets langer dan anders
Dan schuurt hij droog en hij scheurt
Ik snap in deze tijd echt niet
Waarom dat telkens gebeurt.

 

Banden die niet meer verslijten
Shuttles vliegen naar Mars
Maar wil je lekker tekeer gaan
Dan zit dat rubber je dwars.

 

condoom cartoon

 

 

Als het dan toch eens succes heeft
Zowaar tot beider genot
Dan blijft hij weleens daar achter
Diep weggezakt. OMG!

Pausie, je zult toch beseffen
Dat dit vernederend is.
Liefde bedrijven wordt toch zo
een trieste droe-hoe-fenis

 

 

condoom aardbei

 

Ik heb nog liever een druipneus
Dan dat ik ooit nog verkeer
In de beknelling van ’t rubber
Ik wil nu vrij op en neer.


Lief pausie, tot zover mijn email
Ik hit nu bijna op send.
Probeer maar eens uit en weet dat

je daarvoor nooit te oud bent.

  

  

Advertentie

Brokjes niet goed

De kat trekt zijn neus op voor het nieuwe kattenvoer. Miauwt niet, maar kijkt verwijtend en eet niet.
 
Na twee dagen geef ik toe en rijd naar de dierenwinkel om het merk te kopen dat hij wel lekker vind: “Olives”.
 
Merkwaardige naam voor kattenvoer, maar ja, er zal wel olijfolie doorzitten. Ik heb ook al ginsengbrokjes gezien, hier in Amerika kan alles. 
 
Ik zie het pak niet in de schappen staan en vraag het aan de dierenwinkelbediende.
 
Olives??” reageert hij verbaasd. Nee, daar heeft hij nog nooit van gehoord.
 
Dat ik het hier al maanden lang koop, doet daar niets aan af. Hij zoekt het op in de computer, maar ook daarin komt geen ‘olives’ kattenvoer voor.
 
Op de terugweg vraag ik me af of ik dit droom. Of langzaam gek aan het worden ben.
 
In de afvalcontainer vind ik gelukkig nog de lege verpakking. Zucht.
 
 
 
 
kattenvoer

Neuken op kop – om te kijken hoe het moet

De cijfers van mijn eerste maand bloggen wijzen het uit: neuken in de titel scoort. Een goede tweede is het “naakte meisje in het zand” (met foto). Wat is het toch dat we zoeken? Is de menselijke geslachtsdrift dan zo sterk en – kennelijk – zo onderdrukt in onze samenleving, dat zodra we in beslotenheid mogen en kunnen bepalen wat we willen zien … thuis of op het werk … het op de naakte .. eh … illusie uit draait? Wat zoeken al die visitors nu precies op die pagina’s die ze van me aanklikken?
 
Hetzelfde als ik elders vermoedelijk. Ik klik ook zo af en toe op opvallende titels, uit verveling, uit de wens tot vermaak, om verrast te worden, even voor wat ontspanning, of juist spanning, of zoals sommigen zeggen: om lekker te gnuiven en te gluren bij de buren
 
Heel vroeger was het ongepast om te lang in de hoek van de grot te kijken waar zich intieme taferelen afspeelden. Zie de gedegen maar hitsige naslagwerken van Jean M. Auel over de platkoppen. Gaf niet, want jij kwam later ook wel aan je trekken. Neem ik aan. Anders waren wij er niet geweest.
 
Kijken is dan ook vermoedelijk – onbewust – kijken hoe het moet. Hoe anderen het doen. En dat vergelijken met hoe jij het doet of hoe jij het zou kunnen doen. We zijn nooit te oud om te leren, nietwaar? Onbewust. Want een zeventigjarige opa die zich aan een “nat kutje” van een zeventienjarig meisje vergaapt, heeft daar vermoedelijk in de praktijk niks meer aan. Tenzij hij Berlusconi heet natuurlijk.
 

het meisje waarmee berlusconi het niet heeft gedaan
 
Vroeger bekeek je met kloppend hart de beduimelde ‘vieze blaadjes’ die je vader achter de bank had verstopt. De Lach, de Candy, de uitklapplaten van de Panorama. En later ging je natuurlijk de Playboy lezen vanwege de verhalen (die er ook in stonden).
 
Op televisie was het in mijn jeugd behelpen. Ik kan me eigenlijk alleen de oudejaarsavond op de duitse tv herinneren. De Braziliaanse borsten die je na middernacht op het ZDF-feest mocht bekijken. Met de hele familie en de buren. Maar daar moest je het dan weer een heel jaar mee doen.
 
Toen kwamen de videotheken op, hun omzet werd grotendeels behaald in de avonduren dankzij mannen met lange regenjassen, hoe zou het nu met ze gaan?
 
Langzamerhand kwamen er de betaalde en onbetaalde sexkanalen, en ’s avonds na middernacht zapte mannelijk nederland langs de belmeisjes. heerlijk! Je kon via de telefoon op aanvraag smerige taal horen, en lekker ‘samen’ klaar komen. Ja hoor! En boven lagen de vrouwen van die mannen in het echtelijk bed. Illusies. Verveling. Luiheid.
 
En nu is er dan dus het internet. En er is niets nieuws onder de zon. Websites met porno, of gewoon naakte meisjes hebben de meeste hits. Chatrooms gingen in het begin vooral over ‘age sex location’, en waren de voorlopers van de gespecialiseerde dating-sites van vandaag de dag.
 
We leven niet meer in grotten. We hebben lagen van beschaving over ons heen gekregen. We hebben regels en gebruiken. We zijn met heel velen. Onze communicatiemiddelen worden steeds beter, sneller, intiemer en persoonlijker. Waar gebruiken we ze voor? Vooral om nog altijd in die hoek te kunnen kijken. Om te kijken hoe het moet. Het komt dus wel goed met de mensheid.
 
Ik hoop dat ik niet al teveel klikkers heb teleurgesteld.
 
Ok … vooruit dan maar!!! Omdat jullie het helemaal tot hier hebben volgehouden: een plaatje van een meisje dat ik mooi vind. Wel aangekleed natuurlijk. Ik ken haar niet. En ik wens haar alle goeds in haar carrière. Zij is mooi. Zoals zoveel mensenkinders.
 
 

polie polie

VV Brown – apart, echt, muzikaal, gek, mooi – welke versie is het best?

Linkies naar muziekvideootjes zetten doe ik vrijwel nooit. Maar dit moet even  
VV Brown is wel zo’n geweldige nieuwe artiest. Zo’n aparte mooie muzikale echte gekke vrouw. Wat een talent. Wat een muzikaliteit. Wat een swing. Schrijft alles zelf. Timing! Uitstraling! Plezier!

Heb haar bij toeval ontdekt via het enige goede muziekprogramma op de Franse TV (Taratata) en ze heeft me sindsdien niet meer losgelaten. 
 
Ik laat graag de Taratata-video zien die ik zelf zo’n twintig, dertig, misschien wel veertig keer heb afgespeeld in het vliegtuig op weg naar een ver land, op een priegelig schermpje in de leuning van de stoel voor me, en met kneuterige slechte oorknopjes in mijn oren die ik moest vasthouden om het geluid boven het vliegtuiglawaai uit te laten komen. Maar het gaf allemaal niet. Ik had haar net ontdekt. En wist nog niets van haar. Ik was sprakeloos en ademloos en wilde na de landing het vliegtuig niet meer uit.  
Vandaag op dit blog dus: Leave“. VV Brown voor een uitzinnig, kokend publiek op de Franse TV. Gezien en gehoord, hoog in de lucht, door een uitzinnig eenpersoonspubliek in stilte, dubbelgevouwen in een vliegtuigstoeltje.
 
Later vond ik een akoestische unplugged versie van hetzelfde nummer, gespeeld in haar kleedkamer, met alleen haar muzikanten, en met de cameraman als enige toeschouwer. Ik weet nog steeds niet welke versie ik nou mooier vind.
 
 

“Leave” kokend:

 
 

vv brown taratata
 

http://www.mytaratata.com/emission/taratata-n334/video/4461/vv-brown-leave-2010

 

“Leave” intiem:

 

 

Mooi? YouTube en Google staan vol met … VV Brown!
 
 

Hoge nood in de Tweede Kamer

Ik moet heel nodig. Op de verkeerde plaats en op het allerverkeerdste moment. Ik probeer normaal door te spreken, maar ik ben bang dat het te zien is.
 
Kijk mij! Hier heb ik van gedroomd. Ik ben woordvoerder en sta mijn eerste toespraak te houden in de Tweede Kamer.  Ze hangen aan mijn lippen. De camera’s snorren.  
 
Maar ik moet plassen. En niet zo’n beetje ook.
 
Ik praat gewoon door, maar ik merk dat ik begin te zweten. Ik trek mijn rechterbeen op. Ik trek mijn linkerbeen op. De zinnen waaraan ik dagenlang zo zorgvuldig heb geschaafd, komen er te snel uit. Ik hijg.
 
Denk ik het alleen maar, of beginnen de Kamerleden naar elkaar te fluisteren? Zowel links als rechts? Ik kreun. Het gaat gewoon niet lukken. Nu reikt de voorzitter zelfs naar de hamer. 
 
Oh, mijn God, ik voel het komen. Ik houd het niet meer. Ik sla dubbel en maak met trillende vingers de rits open. En terwijl ik me ontspan, weet ik dat mijn carrière voorbij is.
 
 
Eerder in een heel andere versie verschenen op drasties, op aangeven van de zanger en levenskunstenaar Mario de Kort. Ja, dit zou best in de toekomst met een Kamerlid kunnen gebeuren. Gerechtigheid laat soms een tijdje op zich wachten. Hoe je het kunt voorkomen? Altijd op tijd naar de wc gaan als je een toespraak moet houden. 

Met een naakt meisje in het zand

katwijkerzand

Ik houd niet van zand en zeker niet in grote hopen.
Als ik met een meisje daarin land
dan zet ik het snel op een lopen.
Doe mij maar hooi
of desnoods gras of riet.
Beminnen is mooi
maar schuren wil ik niet.

Eerder verschenen op drasties, op aanvraag van Ilona. Ook de foto komt van daar (Apie zou dit zelf nooit zo scherp hebben kunnen krijgen). De vrouw in kwestie ligt niet op Katwijk maar vermoedelijk op Copacabana.

Door de grond in de lucht

In het vliegtuig naar New York kijk ik meewarig naar de opgewonden toeristen om me heen. Ik woon voor mijn werk in Amerika en vlieg zo’n beetje elke maand. Ik kan de procedure dus wel dromen.

De stewardess komt de immigratieformulieren uitdelen. Witte voor mensen met een visum en groene voor toeristen.

Resident?”, vraagt ze telkens voordat ze het formulier overhandigt.
 
Ik zie haar naderen door het gangpad. Af en toe legt ze op haar hurken uit welk papiertje de mensen moeten invullen.
 
Vermoeid kijk ik uit het venster.
 
Resident?” hoor ik weer. Belachelijk dat ze het vandaag in het Engels vraagt. De KLM krijgt steeds meer kapsones. 

Als ze bij mij is aangekomen, zeg ik nog voordat ze iets kan vragen geroutineerd: “Doe mij maar een witte!”.
 
Ze kijkt me niet-begrijpend aan.
 
Resident?” vraagt ze.
 
Flauw om in het Engels te blijven praten.

“Een wit formulier graag!” zeg ik luid en vervolgens, overdreven articulerend, herhaal ik: “Wit!”

Ze staart me aan.
 
Dan realiseer ik me ineens dat dit een KLM codeshare flight met Delta Airlines is.
 
 

En we gaan nog niet naar ’t huis

 

En we gaan nog niet naar ‘t huis
Verpleeghuis, verpleeghuis

En we gaan nog niet naar ‘t huis
Verpleeghuis is niet pluis.

En al was het pleeghuis pluis,
Dan gingen we niet, dan gingen we niet
En al was het pleeghuis pluis,
Dan gingen we niet naar ‘t huis.

Nooit naar ‘t huis gaan nooit naar ‘t huis gaan

Laat mijn moeder niet naar ’t huis gaan

Nooit naar ‘t huis gaan nooit naar ’t huis gaan

Laat mijn vader niet naar ’t huis gaan.

 

En we gaan nog niet naar ‘t huis
Verpleeghuis, verpleeghuis

En we gaan nog niet naar ‘t huis

Verpleeghuis is niet pluis.

 

%d bloggers liken dit: